Bijna niet te geloven maar toch waar, het is me gelukt: 5km in 36’18 en dat in een verzengende hitte.
Tot voor 10 weken had ik in mijn hele leven (en dat is over een paar weken al 57 jaar) nog nooit echt gelopen. Integendeel, dat leek nu echt geen sport voor mij.
Maar kijk. Vorige zomer maakte ik een eerste goed voornemen: naar de Weight Watchers stappen en een pak kilo’s kwijtraken. Het zijn er ondertussen al ruim 13 minder, nog een kilootje of 2 en ik ben aan mijn streefgewicht. Leuk nevenverschijnsel: energie op overschot. Ik kreeg opeens zin om te lopen i.p.v te wandelen.
Pascale Pijnaert, een vriendin die vorig jaar Start to Run meedeed en die samen met haar zoon Thorgal nu verder traint bij Racing Gent, wist me in minimum van tijd enthousiast te maken voor Start to Run en zo stond ik op 14 april klaar om de uitdaging aan te gaan.
Week na week werden de grenzen verlegd tot vorige week de kaap van de 30 minuten werd gehaald. En dan werd het toch nog even bang afwachten of we ook echt die 5 km zouden rond maken. Op training had ik al getimed dat ik toch ruim 7 minuten nodig had voor een kilometer wat meteen betekende dat ik bij de test langer zou moeten blijven lopen dan ik totnogtoe gedaan had.
Na een onrustige nacht met dromen over verloren lopen, de douches niet vinden en andere onzin was ik al vroeg op het terrein. Niet echt nerveus maar toch niet helemaal gerust. De thermometer wees ’s morgens thuis om 8u al 23 graden aan. Dat beloofde.
Het werd inderdaad zwoegen en zweten maar ronde per ronde groeide het vertrouwen. Elke gelopen ronde werd beloond met een lintje dat vrolijk wapperend rond onze hals werd gehangen. De supporters waren op post en genoten op het terras van een frisse pint. Stan en Hedwige (twee oud-gedienden van de Racing en en goede vrienden) kwamen mee de sfeer opsnuiven. En ook collega en buurtbewoner Tine kwam me steunen. Hun aanmoedigingen werden kracht bijgezet door opzwepend tromgeroffel. Kortom een super atmosfeer.
Al lopend water drinken uit een bekertje lukte me niet, daar zal ik nog moeten op oefenen. Dan maar het water over mijn hoofd gegoten. Alles was goed om toch maar wat verkoeling te vinden. Zelden heb ik zo genoten van enkele meters schaduw.
Wat ik verwachtte gebeurde ook. In de laatste ronde, toen de 30 minuten al voorbij waren, kreeg ik het toch lastig. Even het tempo laten zakken en op de tanden bijten want het einde kwam in zicht. Moe maar gelukkig zoals dat heet, en met een rode snoet van de inspanning, kwam ik over de streep.
Trainer Guy begeleidde enkele minuten later de laatste deelneemster over de aankomstlijn. En zoals het hoort werd de groep ook nog even op de grasmat geroepen voor het stretchen.
Er heerste een uitgelaten sfeertje. Eerst nog wat uitpuffen, het verloren zweet rercuperen met een AA drankje en dan genieten van een heerlijke (hete) douche.
En dan was het alleen nog maar genieten. Felicitaties, het brevet met de kus van de trainer, een flesje Delirium Tremens met gelukwensen van de brouwer en een toast op het succes.
En wat nu? Ja, ik beken het, ik heb de smaak te pakken. Niet alleen van het lopen maar ook van de gemoedelijke en joviale sfeer op de Racing. Vanaf woensdag zetten we onze looptrainingen verder. Met enkele collega Start to Runners hebben we al afgesproken dat we, naar het voorbeeld van de groep van 2007, ook een sportief vriendenclubje gaan vormen dat de conditie blijft onderhouden en de loopprestaties verder gaat bijschaven.
Jullie horen nog van ons!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten